Случајот со убиениот полицаец во Велес е еклатантен пример кој, кога системот не реагирал на време и не те казнил соодветно, на крај граѓанинот сам ќе пресуди.
Имал условни казни за изнуда и закани по живот и за сообраќајна несреќа во која пијан удрил во шест малолетници, и останал да работи како полицаец. Каде го има ова??
Да бил системски третиран за се што извршил како казниво дело, можеби ќе било превенирано да биде убиен.
Ова е само еден од морето на примерот каде кога системот ќе затаи, случаите се разрешуваат екстремно, најчесто со загуба на живот.
Граѓаните во различни ситуации не бараат помош од државата да ги заштити, бидејќи знаат дека нема.
Не веруваат во системот, правдата, не се сигурни дека ќе добијат соодветна помош и најчесто трпат.
Кога ќе пријават, обично завршуваат бетер. Немоќни и под притисок, повлекуваат изјави пред институции, бидејќи чувствуваат дека проблемите нема да им бидат решени, напротив-агонијата ќе се зголеми.
Насилството не мора да биде физичко, психичкото е пострашно. Но е недоказливо за институциите.
Доколку се направи анкета, секој втор би изнел одредена приказна, која ќе биде доказ на немоќноста на институциите, пред некоја друга моќност која е над нив.
Се изнаслушавме и изнагледавме такви сведоштва.
Она што меѓународните извештаи го нотираат како слабости, за жал, македонскиот граѓанин на своја кожа го живее. Не треба расфрлање со зборови за да се опише нефункционалноста и затајувањето на правдата, доволна е неправдата која секојдневно се нанесува, и чувството со кое граѓанинот живее.
Кога е така, во момент на ефект, не се бираат средства, како таа правда да биде задоволена.
ПОВРЗАНИ ВЕСТИ
Фото: Photo by Tingey Injury Law Firm on Unsplash