(Галерија) На Галичник спиев во кола и ја сонував Галичка свадба

Галичка свадба е настан што треба да го види секој Македонец. За конечно да му се разјасни што е толку посебна, зашто галичани се такви какви што се, и на крајот на краиштата зошто е толку позната, па за неа да доаѓаат од секаде.

Годинава таа се одржува викендов на 13 и 14 јули, младенци се Марина Петровски и Огнен Караѓозовски.

Боите и звуците се чиста егзотика. Богатството на галичката носија е бесценето, нема пари што може да ја купат. Во неа е вткаена сета историја на едно галичко семејство и традиција. Отпечатена судбина на претходните генерации, сведок на едно време кое се пресликува и во сегашното. А, галичанки облечени во неа, преубави.

Тешки и до 25 килограми со сребрени парички и златници, тие се рај за очи. Но, се лесно носливи, барем според кажувањата на невестите, бидејќи се направени од природни материјали и дозволуваат кожата да дише. Носијата за време на Галичката свадба ја носат од најмлади до најстари.

Тешкото буди толку многу емоции. Веројатно затоа што во него е проткаена тагата на печалбарите што водат мачен живот во туѓина одделени од своите најблиски. Или пак од помислата дека и денес не е ништо поразлично, да не речам исто. И опцувам со помислата „ебате народот, што судбина имаме“. Среќа што на крај Тешкото завршува лесно, односно се пронаоѓа смислата дека доброто, сепак го победува злото.

Зурлите, тапаните и Тешкото на свадба во ресторан не ги поднесувам. На Галичник уживам да ги гледам. Тие се таму каде што треба да бидат каде што се „родиле“ и природно припаѓаат. Страствениот удар по тапаните и дувањето во зурлите од страна на Мајовци, изгледа надреално. Како во некој друг свет. Онаму високо, каде што е се возвишено. Каде што владеат правилата на Универзумот и енерегијата на природата. Не бадијала Галичник го опишуваат како европски Тибет. Секое случување таму ве уверува во тоа.

Сместувањето на Галичник за време на Галичка свадба е невозможна мисија. Единствениот хотел „Неда“ е преполн со гости. Приватните капацитети се мали и во нив главмо се сместени играорците, свирачите, келнерите кои дополнително се ангажираат за оваа манифестација.

Ако не сакате да го „тепате“ патот од 15 километри до Маврово, а немате каде да спиете, како мене, автомобил е супер опција. Може да се паркирате каде што има кампери, и ете ви супер друштво. Единственото нешто со кое може да се борите среде јули е студот, па наутро пожелно е да се одмрзнете на сонце.

Фурната „Лазар“ во Галичник е закон. Лебот го печат на дрва. Кога последен пат сте виделе некој да крши од леб по улица и да јаде? Јас двапати видов. Не пропуштајте да ги вкусите галичкото сирење, кисело млеко, качамак, урда во „Кај баба и деде“.

Во Галичник исто така можете да се најдете и себе си. Ако сте пошле сам, но притоа сте си се чувствувале вишок и на себе, дома ќе се вратите таман. Не знам што прави тој воздух таму, таа вода, тој поглед кон планините и височините, езерата, игрите на сонцето и сенките врз куќите и околните ридови, ама јас навистина се чувствувам дека сум била на Тибет.